ამ ნაწერებში ერთი ცნობისმოყვარე გოგონა ცხოვრობს თავისი ტკივილითა და სიხარულით,გატაცებებითა და რეალობით,იმედებითა და ფიქრებით....მისი ჩანახატები დიდ ტკივილს გამოხატავს...ტკივილი რეალობასთან შეუგუებლობითაა გამოწვეული....
გოგონა ფიქრობს,რომ მას ვერ უგებენ,ან უგებენ,მაგრამ არა ისე,როგორც მას უნდა...ამაშია მისი ორიგინალურობა...ამიტომაა იგი გამორჩეული სხვათაგან....წლები თავისას მოიტანს...მერე შეხედულებებიც შეიცვლება ცხოვრებაზე....ბევრი ნათელი წერტილი გამოანათებს და იმ დიდ კოცონად აბრიალდება,სიყვარული რომ ჰქვია სახელად....
გზას დაგილოცავ,ჩემო თამუნა!
არ დადო კალამი....
შენ ბევრი უნდა წერო....
ლია მასწავლებელი
ბეწვის ხიდი...
ამბობენ,ცხოვრება ბეწვის ხიდია და თუ ნელა არ გაივლი,ჩაგიწყდება და ჩავარდებიო...ჰოდა,მე კი არ მივდივარ,მივრბივარ ამ ბეწვის ხიდზე...ვინ იცის,რამდენჯერ ჩავვარდნილვარ,მაგრამ რაღაცას თუ ვიღაცას წამოვუყენებივარ და აი,ისევ აქ ვდგავარ,ამ დაგლეჯილ,გაცვეთილ ხიდზე...
მინდა გადავხტე და ყველაფერი დავამთავრო ამით,მაგრამ მიბმული ვარ და ვერ ვინძრევი,მეშინია,რომ დავიმტვრევი...რომ იქ,იმ წყვდიადში ბოლოს შუქი არ გამოჩნდება...
მაგრამ ამ ბეწვის ხიდმაც დამღალა,უსასრულომ,მაღალმა,მიუწვდომელმა და სასტიკმა,მარტო ხეტიალმა დამღალა ...ცხოვრება...ცხოვრება...სიცოცხლე...სიკვდილი...მერე ისევ სიცოცხლე და ისევ სიკვდილი!
ერთი,ორი,სამი...ეს რა არის?რა თუ ვინ?!ბგერები!ბგერები! რითმი დარღვეულია.არასწორად უკრავენ ისედაც შეშლილ,დამახინჯებულ მელოდიას.
არ მინდა ,არა,ამის მოსმენა!არ მინდა,მაგრამ უფრო იმატებს მისი ღრიალი.მაყრუებს ჯოჯოხეთიდან ამოძახილი ხმები.როგორც ჩანს ,კიდევ ვიღაც გამოიჭირეს-ცოდვებით დამძომებული,ბეწვის ხიდიდან თვითნებურად გადამხტარი...
ისევ გავრბივარ,გავრბივარ და ვერ ვჩერდები.ჩაწყდება ხიდი?ჩავვარდები? და იქნებ სჯობს მოხდეს,რაც მოსახდენია!იქნებ სჯობს ამ ხიდის მიღმა?!
იქნებ ფრენა ვისწავლო!ფრენა!ფრენა და არ დავეცე!
იცინეთ,იცინეთ!თქვენ ხომ მეტი არაფერი შეგიძლიათ!ისე იცინეთ,რომ თქვენივე ნერწყვმა დაგახრჩოთ,საკუთარ სისხლში იცუროთ!
რას მოითხოვთ ჩემგან?!მეც დავლიო ის მომწამვლელი წყალი,რომ თქვენნაირად დავინახო ყველაფერი?!ცხოვრება ხალისიანი მომეჩვენოს და ვიცინო?!ვიცინო ისე,რომ საკუთარმა ნერწყვმა დამახრჩოს?!საკუთარ სისხლში ვიცურო ?!
მიყურეთცარიელი უაზრო მზერით და იცინეთ!
იცინეთ!
მე არ აგყვებით,მე გავაგრძელებ გზას ამ ცხოვრებისამაოებაში,ვიქანავებ ბეწვის ხიდზე და დაველოდები,როდის დასრულდება ეს საზისღარი მელოდია...მერე წავალ,გადავხტები და სულ არ ვინერვიულებ,იქ რა იქნება-წყვდიადი,სინათლე თუ...ეშმაკების ხარხარი!ალები!ჯოჯოხეთის ალები!
-და ,როგორც იკაროსი,მეც ისე დავასრულებ?
-დიახ!
იყოს ასე.მან სცადა გაფრენა,სცადა გაფრენილიყო.იქნებ სჯობს ცვილის ფრთებით გავფრინდე და იქვე დასრულდეს,ვიდრე დიდხანს იწანწალო ამ ამაოებაში,არარაობაში,ქვესკნელსა და ზესკნელს შორის,არყოფნაში,სიკვდილისა და სიცოცხლის მიჯნაზე,ანგელოზებსა და დემონებს შორის...
ჰოი,ბაბილონის გოდოლის ნანგრევებში ხართ და ვერ ახერხებთ გამოსვლას,არც გინდათ!გეშინიათ ახალი სამყაროსი,ახალი ხედვების.გირჩევნიათ,თავზე დაგემხოთ ყველაფერი,ვიდრე ახალი შექმნათ.
ხო და არცა ხართ ღირსნი!იყავით წყვდიადში გამოკეთილები,არ ისწრაფოთ სინათლისაკენ...მე კი შემეშვით!ვერ ჩამითრევთ,თქვენი დაცინვით ვერ შემაშინებთ!ნანგრევებში ჩარჩენილი ბრბო ხართ.
...ვიყო მარტო,სამარადისოდ...მარტო ვიარო...ვივლი ყინვაში,სიცივეში,მარტოობაში...მე ვიპოვი ,,გმირი ულალუმის” სამარეს და მერე.მშვიდობით,წყვდიადით თვალებგამოცარიელებულო და გრძნობებისაგან დაცლილო ,,ბაბილონის ტყვეებო”...
ნაცრისფერი გვირაბის მიღმა
და ეს წყეული დღეც ჩაესვენა...
მკლავს მარტოობა....
სიჩუმე მეფობს...
დავრჩი მარტო მე,ჩემს აუგ,ბნელ ფიქრებთან ერთად....
სადღაც წყვდიადში,სიბნელეში,სიცივეში,სუსხიანი ღამის პატარა სენაკში მოვთავსდი...
ჰაერი ცივი იყო...სუნთქვას ვცდილობდი.თითო ჩასუნთქვაზე ვგრძნობდი,თუ როგორ ივსებოდა ჩემი ფილტვები მძიმე ,ცივი ჰაერით...თვალები მიელავდა და ვგრძნობდი.რომ ცრემლები მომდიოდა...ისინი დაძინებას ლამობდნენ,მე კი არ დავანებე...მაფიქრებდა უმცირესობიდან უკიდურესობა და უკიდურესობიდან-უმცირესობა...მაფიქრებდა ირონიის ხიბლი.ცხოვრების დრამა,სადაც ჩემი როლი კელაპტარივით ანათებდა....
-ვაიმე!!!...
რაღაც ვიგრძენი .
-ეს რა არის?!
ვიღაცის ხელია...ცივი,ყინულივით ლივლივა.ცივი ხელი შეეხო ჩემს გულს და მთელი სხეული გამიყინა...ყოველ უფრედსი დამიარა მისმა სუსხმა...უცნაური გრძნობა დამეუფლა....ხელის ტითები ისე მივჟუოდა,თითქოს დენმა დამარტყა...
შემდეგ თვალებსაც მოსწყინდათ ამდენი უაზრობა და დაიძინეს...
არ ვიცი ამის შემდეგ რამდენი დრო გავიდა.უცებ თვალები გავახილე...გავახილე და...რა დავინახე!-მოკაშკაშე მზე!უკიდეგანო თეთრი სივრცე!
საოცარი სიმსუბუქე ვიგრძენი.მივიხედ-მოვიხედე.რაღაც ნეტარებას ვგრძნობდი...უკან გავიხედე და ...ჩემს უკან ნაცრისფერი გვირაბი შევნიშნე...
წამით შევტოკდი...დავიბენი....
შემდეგ კი გვირაბისაკენ გავეშურე...შევედი...ძალიან ბნელოდა...თითქოს სუსხი იკბინებოდა...ჩემი ყურადღება რაღაცამ მიიპყრო....ერთ კუთხეში ვიღაცის მძორი ეგდო...კარგად ვერ ვხედავდი და მივუახლოვდი...დავხედე და დავინახე გატანჯული,გაციებული სახე,თვალებიდან სისხლიანი ცრემლები გადმოსულიყო და ლოყებზე მიჰყინვოდა...ჩემი გვამი შევიცანი....
ვერ გეტყვით,ამ გვირაბში რამდენი ხანი დავყავი იმის გამო,რომ დროის მონაცვლეობას ვეღარ ვგრძნობდი...იმ სიბნელიდან გამოვედი,სუფთა ჰაერი ჩავისუნთქე...ავხედე მოკაშკასე მზეს და მივხვდი-კარგია ციხის მიღმა!...შენი თავისუფალი სული!...
ცისარტყელა
მივაბიჯებდი ტალახიან ბილიკზე...
ბილიკს დასასრული არ უჩანდა...მე კი ვერ ვხვდებოდი,სად ან რისთვის მივდიოდი....უბრალოდ მივდიოდი,მივაბიჯებდი ამ სამყაროს კანონზომიერებაში...დროდადრო ჩემს გარშემო ყველაფერი ფერებს კარგავდა.სამყარო-ფერებს,მე კი-გრძნობებს...
ჩემს გულს მხოლოდ სევდამ არ უღალატა,ის გამუდმებით ჩემში იყო....
არც ჩემს გარშემო ჩანდა ვინმე....მე კი ისევ მივაბიჯებდი და ვფიქრობდი:,,ნეტავ და,საით?რას ველი?იქნებ შემომრჩა იმედი რაიმე მიზნის დასახვისა?”...
,,მიზნები”...
მწარედ ჩაიცინა ჩემს გულში სევდამ!
ჩემს თავს გამუდმებით კითხვებს ვუსვამდი...მათზე პასუხებს კი ვერ ვპოულობდი....
ჩემს უკან რაღაც საშინელი ჩხავილი გაისმა....მივიხედე...უზარმაზარი არწივი დავინახე,გულში ისარი გასჩროდა ,მაგრამ ისრის მსროლელი არსად ჩანდა....მსხვერპლს სისხლი არ სდიოდა.უმწეოდ ეგდო და საცოდავად ფართხალებდა....
გულდამძიმებული ისევ ჩემს ბილიკს მივუბრუნდი...გზა გავაგრძელე....პასუხგაუცემელი კითხვები მოსვენებას არ მაძლევდა...რაღაც შინაგანად მღრღნიდა....ნაბიჯი გადავდგი...საფეთქლებზე სისხლის დიდი ნაკადი მომაწვა...მთელს სხეულში ჟრუანტელმა დამიარა...მუხლები მომეკვეთა...ძირს დავეცი და ტალახში სულმთლად ამოვისვარე...
ადგომა არც კი მიცდია...
ლოყებზე სისველე ვიგრძენი....ჯერ ვიფიქრე,რომ ვტიროდი....შემდეგ კი მივხვდი,რომ მაწვიმდა...გზა უარესად ატალახდა...მე კი ვიწექი და აღარაფერზე ვფიქრობდი...
უცებ....
გულზე ცეცხლი წამეკიდა...
დავინახე,ისარი ჩამსობოდა....
ვერც კი გავაცნობიერე,ყველაფერი ისე სწრაფად მოხდა....
გაუნძრევლად ვიწექი..
ნეტავ,ვინ ისროლა ისარი-მეთქი?-ვფიქრობდი.ვიცქირებოდი გაოგნებული.ჩემს ირგვლივარავინ ჩანდა....
ვიგრძენი,რომ აღარ მაწვიმდა.
თვალთახედვის არე ვიწროვდებოდა და ვიწროვდებოდა....
ბუნდოვნად ვხედავდი,მაგრამ მაინც ვაცნობიერებდი სამყაროს ფერად ფერებს...
ჩემს წინ წინ ცისარტყელა გადაჭიმულიყო...
გავიღიმე და....ეს ღიმილიც ტუჩებზე შემაცივდა....
თვალები გაბრწყინებული დამრჩა...
სხეული ყინულად მექცა,გავქვავდი....
გულში ჩაღვრილი სითბო კი ვეღარ ერეოდა გათოშილ სხეულს....
ამ სამყაროსგან მოშორებით...
ვფიქრობ,ვოცნებობ,ვხუჭავ თვალებს და მივდივარ სადღაც უფსკრულში...
სადღაც იქ,სადაც ოცნებები ახდება,სადაც თავისუფალი ხარ...
სადაც ყველას უყვარხარ...სადაც არავინ განგსჯის..
.სადაც შენი ბედნიერება ყველას უხარია...
სადაც ყველა შეგიყვარებს ისეთს,როგორიც ხარ...
სადაც სიკეთეს უანგაროდ სჩადიან...
სადაც შენი ემოციები ფასობს...
თვალებს გავახელ...
თითქოს თბილი ჰავიდან სადღაც ყინვაში შეიჭრები...სადაც ხვდები,რომ რეალობაში ხარ და ოცნებებიარ ახდება.სადაც ხარ მონა ბრბოსი,და ეკუთვნი კიდეც ამ ბრბოს...სადაც პირში გიცინიან და ზურგს უკან გჭორავენ...სადაც ყველა გაკრიტიკებს და განგსჯის,თითქოსდა ამის უფლება ჰქონდეთ..სადაც ყველა პირველობისათვის იბრძვის და დაუნდობლად იშორებს მოწინააღმდეგეს...სადაც შეგიყვარებენ,თუ შენც მათნაირი გახდები,მაგრამ იციან კი,რა არის სიყვარული?!სადაც ყველაფერს გაყვედრიან...სადაც შენს ემოციებს ცივი ირონიით დასცინიან...სადაც ხარ მგელი,რომელიც გისოსების მიღმაა,სარკმლიდან მთვარეს დაინახავს თუ არა,სევდიან ყმუილს დაიწყებს...
დავჯდები კუთხეში...ავტირდები...ხალხი ცივ თვალებს შემომანათებს...გამყინავი ირონიით გაიცინებს...
მე კი ვხუჭავ თვალებს და ისევ მივდივარ ამ სამყაროსგან მოშორებით....
No comments:
Post a Comment