მოსწავლეთა ნამუშევრები გოდერძი ჩოხელის შემოქმედებაზე...

ვეხმიანები მწერლის სულს....

გოდერძი ჩოხელის შემოქმედება სავსეა პატრიოტული განწყობითა და სევდით, რომლითაც შეპყრობილი იყო მწერალი. მას გული სტკიოდა საქართველოს წარსულზე, აწმყოსა და მომავალზე. მის ნაწარმოებებში კარგად ჩანს უსაზღვრო სიყვარული სამშობლოსადმი.

გოდერძი ჩოხელი ცდილობდა, დრო არ დაეკარგა, აღეწერა თავისი გრძნობები, განცდები მხატვრულად. იგი აღწერდა საქართველოს ბუნებას, ქართულ კულტურას, ქართველი ქალისა და მამაკაცის ტრადიციულ ცხოვრებას... მან დაგვანახა ბევრი კარგი ფაქტი და ბევრიც სევდიანი ცხოვრების სურათი.

შემოქმედი კარგად ხედავდა საქართველოს გაჭირვებას და ამ ყველაფრით გულდამძიმებულმა მწერალმა თავის მოკვლაც კი გადაწყვიტა, მაგრამ ხელი შეუშალეს... მისი სიკვდილით საქართველო მაინც ვარ გადარჩებოდა, პირიქით, უდიდეს სევდაში ჩაიძირებოდა. ჩაიძირებოდა ბურუსში, ჭაობში... ყველა წუხილს მიეცემოდა, რადგანაც უდიდესი პატრიოტი, საქართველოს ნამდვილი შვილი, რომელსაც სამშობლოზე გული მართლა შესტკიოდა და ზოგ თვალთმაქცს არ ჰგავდა, საკუთარი ხელთ მოისწრაფებდა სიცოცხლეს. თვათმკვლელობა უდიდესი ცოდვაა, რის გამოც იუდა ისკარიოტელი ჯოჯოხეთში მოხვდა. ჯოჯოხეთში, სადაც ცეცხლი და ეშმაკი ბატონობს... ღმერთს კი გოდერძისათვის ასეთი მომავალი არ ემეტებოდა, ამიტომაც უფალმა შეაჩერა იგი...

გოდერძი გარდაიცვალა ორი წლის წინ. მისი სული ალბათ ეხლა სამოთხეში, ღმერთთან ახლოს იმყოფება... ის ახლაც ადევნებს საქართველოს თვალს, ახლაც გული შესტკივა სამშობლოზე. საქართველოზე, რომელმაც უდიდესი ტანჯვა გამოიარა, რომლის ყოველი გოჯი ჩვენი წინაპრების სისხლით არის გაჟღენთილი.

სამწუხაროა, რომ ასეთი ადამანები წუთისოფელს ხორციელად ტოვებენ, მაგრამ მათი ხსოვნა მუდამ ჩვენთანაა. გოდერძი ჩოხელი მუდამ ჩვენს გულებში იცოცხლებს, იცოცხლებს ჩვენთვის და საქართველოსთვის!..

ანანო ლაზარაშვილი

მე-8 კლასის მოსწავლე

როცა შენს საფლავთან ვდგავარ...

დამთავრდა, ჩაბარდა მოგონებებს კიდევ ერთი უმშვენიერესი დღე, რომელიც არასდროს დამავიწყდება. ეს დღე სევდიანიც იყო და სასიამოვნოც,ამაღელვებელიც და შთამჩეჭდავიც...
ყოველი წამი, წუთი თუ საათი, უმნიშვნელოვანესი და უძვირფასესი იყო ჩემთვის.მე ამ დღეს სულიერი სიმშვიდის დამკვიდრების დღეს დავარქმევდი.
დედათა მონასტერში ვპოვე სულიერი სიმშვიდე, იქ რთული ცხოვრებაც იოლი მომეჩვენა, ბოროტება-კეთილად, სიძულვილი-სიყვარულად, მოწყენილობაც-სიხარულად აღვიქვი. იქ ყველაფერი ლამაზი იყო,ლამაზი როგორც არასდროს...
ალბათ იკიტხავთ, რა იყო ლამაზი?-ადამიანთა ურთიერთობა, დამოკიდებულება, პატივის მიგება ღირსეული ადამიანისთვის.
გოდერძი ჩოხელი, ქართველი მწერალი, რომელიც სიცოცხლეში არ დაუფასებიათ, მის სულს მივაგეთ პატივი და კიდევ ერტხელ თანავუგრნეთ ოჯახს.
გული მწყდება რომ ყველაფერი კარგი ასე მალე მთავრდება, როგორც ეს დრო, როგორც ეს დღე...

თაკო წილოსანი

VIII-5 კლასის მოსწავლე

ვარდის სურნელით ყველას მთრობელი,
ეს არის გენიოსი- გოდერძი ჩოხელი...

ჩვენ ბევრი რამე შევისწავლეთ და გავიგეთ გოდერძი ჩოხელის შესახებ. მის კალამს მუდამ თან სდევს სევდისმომგვრელი ამბები, რომელიც ხშირად თვითონ მას გადახდენია თავს და თავისი თვალით უნახავს. მერე ეს ყველაფერი ფურცლებზე გადაუტანია და ჩვენამდე მოუტანია. გოდერძი ჩოხელი თავისი კუთხის- გუნამაყრის ხეობის მეხოტბეა. რამდენი მთა და ხე, ბუჩქი და ღრუბელი, ცხოველი და ფრინველისათვის ჩაუდგავს ენა და აულაპარაკებია, მერე ისე აულაპარაკებია, რომ მათი მოსმენისას არ შეიძლება სევდამ არ მოიცვას ჩვენი განწწყობილება და თVალზე ცრემლი არ მოგვადგეს. თუ მანამდე ბუნების მგოსნად იყო ვაჟა-ფშაველა, ახლა მას გვერდით გოდერძია. გოდერძი ჩოხელს წერა ძირითადად განმარტოებით, მთის კალთებშიი უყვარდა. მას შეეძლო დაუსრულებლად ეწერა და ჩვენთვის ბუნების გულისნადები გაენდო. თუ ბუნებას სტკიოდა-ტკიოდა მასაც, თუ უხაროდა-უხაროდა მასაც. ძალიან მოკლე გამოდგა მისი სიცოცხლე, მას კიდევ ბევრი რამის თქმა და ბევრი რამის გაკეტება შეეძლო, მაგრამ ავადმყოფობამ სძლია, უღალატა და თან გაატანა ყველა ის გულისნადები, რომელიც სურდა მომავალი თაობებისთვის გადაეცა. გოდერძი ჩოხელი ყველასია, ყველას ეკუთვნის და დაუვიწყარია, ის მუდამ იარსებებს ჩვენს გულებში, მმის ნაწარმოებებს დახუნება არ უწერია.
თუკი ჩვენმა ახალგაზრდებმა ასე შეიყვარეს მისი პიროვნება, ესეიგი ჩვენს მომავალს გადაშენება არ უწერია...

გოგა წერუაშვილი
VIII-5 კლასის მოსწავლე





გოდერძი ჩოხელი სიკეთის მასწავლებელი


,, ნუღარ მოიგონებ აქაობას, აქ შენნაირებს არ იხდენენ“- ეს სიტყვები მართლაც რომ შეესადაგება გოდერძი ჩოხელს.
მე-20 საუკუნის უნიჭიერესი მწერალი, სცენარისტი და რეჟისორი დაიბადა 1954 წელს სოფელ ჩოხში.
გოდერძი ჩოხელის მოთხრობებისა თუ რომანების გმირები გუდამაყრელები არიან. ავტორის სიტყვებითვე ,, გუდამაყრის ხეობა დიდი წიგნია, მთები ყდებად აქვს ამ წიგნს და შიგნით უამრავი მოთხრობა სწერია . მზე და მთვარე მნათობლად მყვანან, ვზივარ ჩემთვის, გადაშლილი მაქვს ეს უცნაური წიგნი და ვკითხულობ.“ ჩვენ კი გულდასმით ვუსმენთ მწერლის მიერ მონათხრობ უცნაურ თავგადასავლებს ნახვად, ირმად, თევზად ქცეული ადამიანებისასას და თითქოს გვჯერა კიდეც, რომ ჩვენს ყოპაშიც შემოაბიჯეს მხარეზე ნაძვამოსული ადამიანი.
ჩოხელის ნაწარმოებებში უთანასწორო ბრძოლა ხშირად მთავრდება კეთილზე ბოროტების მეუფებით, სიცოცხლეზე სიკვდილის გამარჯვებით, მაგრამ ეს ერთგვარი ხერხია მწერლისა იმისტვის, რომ ბოროტების გამარჯვების ჩვენებით მკითხველის უფრო მოაწყუროს და შეაყვაროს სიკეთე.
სიკეთისა და ბოროტების შერკინებას ასახავს მოთხრობა ,, სამანის იქით დასახელებულნი.“ საფიხვნოში მჯდარი თემის კაცნი საწყაოთი ზომავენ ადამიანურ ქმედებებს, მსჯავრი გამოაქვთ და ცოდვილებს სამანს იქით ასახლებენ.
გოდერძი ჩოხელის მთელი შემოქმედება და ამქვეყნად არსებობა სიკეთის მსახურებად შეიძლება მივიჩნიოთ. ანდერძით ჟღერას სიტყვები გენიოსი შემოქმედისა ,, ეცადეთ სიკეთეს ემსახუროთ სიკვდილამდე და სამანს აქეთ იცხოვროთ და დაიმარხოთ.“